استارت آپ (به انگلیسی: Startup یا Start-up) از اون کلمه های تازه وارد به فرهنگ فارسیِ که هیچ کس تابحال من ندیدم تعریف درستی ازش ارائه بده و هر متخصصی وابسته به کسب و کار خودش اصرار داره که شرکت ما یک شرکت استارت آپیه!، که البته طبیعی ام هست، چون تو خود فرهنگ غرب هم که زادگاه این لغت تعریف درستی ازش ندارن افراد؛بطور خلاصه، استارت آپ به شرکت‌ها و یا کسبُ‌کارهایی گفته می‌شه که معمولاً به تازگی و درنتیجهٔ کارآفرینی ایجاد شده‌ان و رشد سریعی دارن، و در جهت تولید راه حلی نوآورانه خدماتی رو ارائه می‌دن؛ ایجاد تغییر هدف مشترک همه استارتاپ هاست که تغییر ایجاد کرده، نوآوری کنند، و شیوه‌های سنتی انجام کارها را دگرگون سازند؛ مسئله فقط عرضه محصولات جدید نیست، استارتاپ می‌تواند روی اجرای کارها هم متمرکز شود، یعنی نحوه عرضه محصول؛ مثلاً چه کسی فکرش را می‌کرد که می‌شود پوسته‌ای مصنوعی روی میوه‌ها کشید تا برای مدت طولانی‌تری تازه بمانند؟ بله، امروز استارتاپ هایی از این دست، پا به میدان گذاشته‌اند؛ بنابراین برای پاسخ به سؤال “استارتاپ چیست؟” آسان‌تر است که بگوییم، استارتاپ چیزی است که جهان را تغییر داده و کارها را تسهیل می‌کند.
شرکت های استارتاپی در حالت معمول (و یا لا اقل در سال های اولیه شروع به کار)، مبتنی بر ایده‌های ریسک پذیری شکل گرفته‌اند که مدل های مشخصی از کسب و کار را تبعیت نمی کنند و بازار هدفشان (بازار هدف به آن بخشی از بازار گفته می شود که فروشندگان، هدف فروش محصولات یا خدمات را به آن ها معطوف دارند) هم در حد فرضیات است. استارتاپ کمپانی توانایی ورود در هر حوزه ای را دارد، اما اغلب به شرکت هایی اطلاق می شود که علاوه بر رشد سریع، در زمینه فناوری یا تکنولوژی فعال هستند. شرکت های نوپا در دوره ای موسوم به حباب دات – کام مشهور شدند.
حباب دات – کام (Dot-com Bubble) یک حباب اقتصادی در خلال سال های ۲۰۰۰ – ۱۹۹۵ میلادی بود که طی آن بازارهای بورس سهام در کشورهای صنعتی دنیا، شاهد رشد سریع ارزش مالیشان بوده و از رشد بخش های اینترنت و زیرمجموعه های مرتبط با آن ناشی می شد. از مشخصه های این دوره از تاسیس، گروه جدیدی از شرکت ها بر پایه اینترنت بود که به طور کلی موسوم به شرکت دات-کام بودند. شرکت ها دریافته بودند که اگر پیشوند «-e» به ابتدای نام خود و یا پسوند «دات کام» به انتهای نامشان بیفزایند، بهای سهام آن ها در بازار افزایش می یابد.
الگوی کسب و کار یا مدل کسب و کار (Business model) پایه و اساس روش سازمانی است که برای ایجاد ارزش، نحوه انتقال و کسب آن را تشریح می کند. این ارزش ممکن است اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و یا با موضوعات دیگر باشد. گاهی نیز به فرآیند ساخت الگوی کسب و کار و تغییرات ایجاد شده در آن، “نوآوری در الگوی کسب و کار” گویند که خود بخشی از استراتژی تجاری است.
شرکت های نوپا دارای ویژگی هایی هستند همچون:
شرکت های نوپا قادرند در هر شکل و اندازه ای ایجاد شوند. سرمایه گذارها در حالت کلی به آن دسته از شرکت های نوپا جلب می شوند که نسبت خطر به سودشان بالاست و مقیاس پذیرتر هستند و در نتیجه هزینه راه اندازی کمتر، ریسک زیاد و لذا توان بالقوه بالایی برای بازگرداندن سرمایه نیز دارند. در حالت معمول، یک شرکت نوپای موفق قابلیت توسع بیشتری را نسبت به یک شرکت جا افتاده دارد، چرا که می تواند با داشتن سرمایه کمتر، نیروی کار و همچنین زمینه رشد بیشتر، شرایط بهتری را نسبت به شرکت های قدیمی داشته باشد.
نیروی کار (Work force) در یک جامعه، عبارت است از تعداد افرادی که براساس قانون، در سنین اشتغال قرار گرفته اند. این رقم، مجموع بیکاران هر کشور را نیز در بر می گیرد. از عواملی که می تواند در تبدیل کشورها به قدرت های اقتصادی تاثیرگذار باشد، در دسترس بودن نیروی کار ارزان تر است.
شرکت های نوپا برای رشد سریع خود، نیازمند جذب سرمایه هستند و در این راه گزینه های مختلفی را پیش رو دارند. سایر شرکت ها یا دیگر افراد سرمایه گذار می توانند به شرکت های استارتاپی با تبادل پول نقد در مقابل سهام کمک کنند تا فعالیتشان آغاز شود. در عمل، شمار بسیاری از شرکت های نوپا توسط بنیان گذارانشان سرمایه گذاری می شوند.
از وظایف مهم راه اندازی کسب و کارها، تحقیق برای اعتباربخشی، ارزیابی و توسعه ایده ها یا مفاهیم آن مشاغل است. اگر ارزش یک شرکت براساس تکنولوژی آن شرکت باشد، مهم است که بنیان گذاران از مالکیت معنوی ایده ها حفاظت کنند.
یکی از چالش های راه اندازی شرکت استارتاپ، میزان سرمایه و نیروی انسانی و هزینه های پایه همچون اجاره دفتر و استخدام پرسنل است. برخی شرکت های نوپا به منظور کاهش این هزینه ها، از دفاتر کار مجازی و یا فضاهای کاری مشترک استفاده می کنند.
همچنین چالش های دیگر مسائل حقوقی نیز، با توجه به محصولات یا خدمات ارائه شده ای است که در قالب یک کسب و کار نوپا رونمایی می شود. این که چگونه یک تیم کاری دور هم گرد آیند و در قالب همکاری هر یک چه تعهدی به کار داشته باشند و خرید و فروش های آن ها به چه شکلی باشد، گاه بسیار مهم است.
برچسب استارت آپ بودن بر شرکت ممکن است به شرکا کمک کند که هنگام استخدام، شرایط بهتری داشته باشند، چرا که برخی از افراد ذی صلاح هستند که تمایل دارند بیشتر با شرکت‌های نوآورانه همکاری کنند و در عین حال به ازای مزایای بیشتر و یا تجربیات کاری پربهاتر، دستمزد پایین تری دریافت کنند.
هنوز هم بسیاری از بنیان گذاران هستند که تمایل ندارند استارتاپ ها را محدود به معیارهای موجود کنند. شاید آن ها بر این باورند که استارتاپ می تواند هر سن و اندازه ای داشته باشد، اصولاً بیشتر بنیان گذاران بر این باورند که اکتساب استارتاپ ها به وسیله شرکت های بزرگ، وضعیت آن ها را نفی نمی کند.
معنای کسب کردن یا اکتساب در فرهنگ های مختلف تفاوت هایی دارد، اما استارتاپی که توسط شرکت های بزرگ تر حاصل شود و یا به آن تعلق گیرد، بخشی از آن مشاغل بزرگ خواهد بود و حتی می تواند دارای هویتی متفاوت هم باشد.
در این صفحه در مورد استارت آپ و دیگر تعاریف آن بیشتر بخوانید.
