تعریف:محصول FMCG

به انگلیسی: Fast Moving Consumer Goods 

به فارسی: کالاهای تند مصرف

توضیح بیشتر: نوشیدنی ها، مواد شوینده، مکمل های غذایی و سایر محصولاتی که در داروخانه ها بدون نسخه عرضه می‌شوند، برخی از اسباب بازی‌ها و محصولات غذایی بسیاری از رستوران‌ها، نمونه‌هایی از کالاهای تندمصرف هستند.

معمولاً (اما نه همیشه) حاشیه سود فروش محصولات تند مصرف به نسبت سایر محصولات، خیلی زیاد نیست و سود تولیدکنندگان و توزیع کنندگان، از حجم بالای فروش تامین می‌شود.

امروزه، ظهور تکنولوژی الکترونیک و محصولاتی نظیر موبایل ها، پخش‌ کننده‌های MP3، دوربین های دیجیتال و …، مجموعه های جدیدی را به حوزه کالاهای تندمصرف افزوده است که گاهی از آنها با همان عنوان FMCG و گاهی، به طور خاص از آنها تحت عنوان «کالاهای الکترونیکی تندمصرف» یا FMCE (مخفف Fast Moving Consumer Electronics) نام برده می‌شود.

مهمترین عامل مهم در تعیین تندمصرف بودن محصولات، سرعت فروخته شدن آنها است. در بازاریابی اصطلاحی به نام Shelf Life وجود دارد که شاید بتوان آن را به «عمر فروشگاهی محصول» ترجمه کرد. تفاوت «عمر فروشگاهی محصول» و «عمر محصول» و «عمر مصرف» کاملاً مشخص است:

عمر فروشگاهی یک روزنامه، همانطور که از نامش پیداست، یک روز است. عمر مصرف آن، شاید نیم ساعت یا یک ساعت باشد. اما عمر آن به عنوان محصول، ممکن است دو یا چند روز باشد. بسیاری از مشتریان، روزنامه‌ها را بلافاصله پس از خرید دور نمی‌اندازند. بلکه چند روزی روی میز خانه یا محل کارشان می‌ماند و دیگران هم آن را نگاه می‌کنند.

عمر فروشگاهی یک دی وی دی فیلم، ممکن است چند هفته باشد. عمر مصرف آن، دو ساعت است، اما عمر آن به عنوان محصول، ممکن است یک تا دو سال باشد. این فیلم، در محیط خانه می‌ماند. دست به دست می‌شود و تا مدتی هم یکی از اعضای فعال آرشیو فیلم خانواده است تا به تدریج به فراموشی سپرده شود.

طبیعی است که کوتاه بودن عمر فروشگاهی محصول، گردش سریع کالا در انبار، درگیری ذهنی کمتر مشتری با کالا در هنگام خرید، شبکه های گسترده توزیع و تعداد دفعات بالای نیاز به خرید کالا، از جمله ویژگیها و تبعات تندمصرف بودن یک کالا محسوب می‌شوند.