طراحی پایدار | Sustainable Design

اصطلاح پایداری sustainability برای نخستین بار در سال 1986 توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست، تحت عنوان رویایی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل آینده مطرح شد.

باید خاطرنشان کرد، مفهوم طراحی پایدار یک مفهوم عام بوده و در بسیاری از زمینه ها از جمله معماری، طراحی گرافیک، کشاورزی، ماشین آلات و هرآنچه که با محیط زندگی انسان سروکار دارد، به کاربرده می شود.

شاید بتوان هدف از این نوع طراحی را کاهش آسیب های محیطی، به حداقل رساندن مصرف منابع انرژی و هماهنگی هرچه بیشتر با طبیعت دانست. به معنای دیگر، فلسفه طراحی پایدار، پشتیبان و مشوق نگرش ها و تصمیم هایی است که در هر مرحله از طراحی، ساخت و سپس مصرف، تأثیرات منفی بر محیط زیست و سلامت استفاده کنندگان را نیز در نظرگرفته باشد.

این نوع طراحی از اصولی خاص تبعیت می کند که رعایت آنها ضروری است: مدیریت منابع انرژی، طراحی با قابلیت بازگشت به چرخه زندگی، طراحی برای انسان.

تئوری طراحی پایدار

[um_loggedin] هدف طراحی پایدار «حذف کامل اثرات مخرب زیست محیطی از طریق طراحی ماهرانه و دقیق» است. بروز طراحی‌های پایدار نیازمند استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر، تأثیر حداقلی بر محیط زیست و اتصال انسان به طبیعت است.

میشاییل براونگارت در این رابطه می‌گوید: «انسان‌ها مشکل آلایندگی ندارند؛ آن‌ها مشکل طراحی دارند. اگر انسان‌ها از همان ابتدا از محصولات، ابزارها، وسایل، خانه‌ها، کارخانه‌ها و شهرها به طور هوشمندانه‌تری استفاده کنند، آن‌ها حتی نیاز نخواهند داشت که به مفاهیمی مانند، آشغال، آلودگی یا کمبود فکر کنند. یک طراحی خوب، فراوانی، بازیافتِ بی‌نهایت و لذت را فراهم خواهد کرد.»

اصول طراحی پایدار

در حالی که کاربردهای عملی در میان رشته‌های مختلف متفاوت است، برخی از اصول رایج به شرح زیر است:

• استفاده از مواد با تأثیرگذاری کم: از مواد غیر-سمی تولید شده به روش پایدار یا مواد بازیافتی که نیاز به انرژی کمی برای فرآوری دارند استفاده کنید.
• بهره‌وری انرژی: از فرایندهایی برای تولید محصولات استفاده کنید که به حداقل انرژی ممکن نیاز داشته باشد.
• طراحی پایدار از لحاظ عاطفی: از طریق طراحی خوب محصولات را به گونه‌ای طراحی کنید که میان مردم و محصولات رابطه ای بادوام و ماندگار ایجاد گردد.

معیارها، تدابیر و مؤلفه‌های طراحی پایدار

[/um_loggedin]