نوکیا: پادشاه رابط کاربری سخت‌افزاری و آیکن‌های جیبی
🎬 پرده اول: عصر لمس‌ناپذیر
اواخر دهه ۹۰ و اوایل ۲۰۰۰، گوشی‌ها هنوز هوشمند نشده بودن. اما نوکیا با دکمه‌هاش، با کیبوردهاش، با روان بودن طراحی فیزیکی‌اش تونست تجربه‌ای بسازه که «لمس‌شدنی‌تر از لمس» بود. موبایل های آیکونیکی که به انسان ارتباطات بیشتر میداد.
📞 دکمه‌هایی که فقط یه‌سری پلاستیک نبودن، بلکه احساس قدرت داشتن توی کف دست بودن.
🔊 صدای خاصی که با زدن دکمه‌ها می‌اومد، تبدیل شد به بخشی از حافظه‌ی جمعی.
🌀 ناوبری با دکمه‌ی مرکزی (Navigation Pad) که توی گوشی‌هایی مثل 6600، N73 یا N95 بود، حس میداد داری یه ابزار جدی در دست داری، نه فقط یک اسباب‌بازی.
نوکیا یک تجربه کاربری ساخته بود که توش «سخت‌افزار»، خود رابط کاربر بود.
💥 پرده دوم: دره‌ی فراموشی
اما بعد چی شد؟
صفحه‌های لمسی اومدن؛ اپل، اندروید، گوگل، همه سوار موج رابط های لمسی شدن.
و اینجا اون اتفاق افتاد: وقتی رابط کاربری از «فیزیکی» رفت به «لمسی»، نوکیا جا موند.
نه چون بلد نبود گوشی لمسی بسازه، چون روحش هنوز توی دکمه‌ها بود، توی طراحی‌ای که با دست اندازه‌گیری می‌شد، نه با پیکسل.
کاربرهایی که سال‌ها با حرکات انگشت‌شون روی کیبوردهای فیزیکی پیام می‌فرستاذن، حالا باید با UI لمسی کلنجار برن.
و نوکیا سعی کرد مقاومت کنه، با سیمبین، با می‌گو، با شراکت با مایکروسافت.
اما نتونست اون جادوی سخت‌افزاری‌ش رو به دنیای جدید بیاره.
🔁 پرده سوم: جرقه‌های امید
سال‌ها گذشت، ولی هنوز هم وقتی یه نوکیای قدیمی دست می‌گیری، یه چیز خاص حس می‌کنی.
نه به‌خاطر نوستالژی فقط، بلکه چون طراحی سخت‌افزاری‌ش از آینده اومده بود.
بعضی از گوشی‌های نوکیای جدید با اندروید برگشتن، ساده‌تر، مینیمال‌تر،
اما همچنان با یه DNA که دنبال یه رابط کاربری “ملموس”ه، نه صرفا لمسی.
در سال‌های اخیر، گوشی‌هایی مثل نوکیا 2720 Flip یا 8110 4G (بله، موزی معروف!)، دوباره اون رابطه‌ی فیزیکی بین انسان و دستگاه رو یادآوری کردن.
👑 پرده چهارم: میراث یک امپراتور فراموش‌شده
دسترسی محدود شده 🛑
شما به این سطح از محتوا دسترسی ندارید و یا وارد اکانت خود نشدید.
ورود یا عضویت خرید یا تمدید اشتراک
برای آشنایی بیشتر با محتوای باشگاه طراحی،
کاتالوگ معرفی دیزاین کلاب
رو ببین.