Nokia Morph (2008): موبایل و تبلت انعطاف‌پذیر از آینده تعامل انسان–ماشین
در سال ۲۰۰۸، مرکز تحقیقاتی نوکیا با همکاری آزمایشگاه رسانه MIT (MIT Media Lab) از کانسپتی رونمایی کرد به‌نام Morph:
یک گوشی هوشمند تخیلی با توانایی انعطاف‌پذیری فیزیکی، شفافیت، خودپاک‌سازی و تعامل مستقیم با محیط.
Morph صرفاً یک نمونه صنعتی نبود، بلکه یک زبان طراحی فرضی بر پایه‌ی نانوتکنولوژی کاربردی در محصولات مصرفی بود.
🎯 مسأله طراحی
در آن دوران، روند طراحی گوشی‌ها به سمت تخت، صلب و تا حدی یکنواخت می‌رفت.
نوکیا می‌خواست با یک طراحی مفهومی:
- آینده‌ی تعامل انسان با ابزارهای هوشمند را تصور کند
- قابلیت‌های بالقوه نانوفناوری در طراحی صنعتی را مطرح کند
- برند را در ذهن کاربران به‌عنوان یک «پیش‌بین تکنولوژی» تثبیت کند
💡 راه‌حل پیشنهادی (ویژگی‌های طراحی Morph):
| ویژگی | توضیح فنی/تجربی |
|---|---|
| انعطاف‌پذیری کامل بدنه | استفاده از نانولوله‌های کربنی برای ایجاد مدارهای الکترونیکی خم‌شونده |
| شفافیت جزئی | حذف لایه‌های مات سنتی در صفحه‌نمایش؛ افزایش درک ارتباط ابزار با محیط |
| خودپاک‌سازی سطحی | پوشش‌های نانو با خاصیت آب‌گریزی و گرد و غبار‌گریزی |
| تغییر فرم براساس موقعیت | تبدیل از دست‌بند به گوشی، یا از گوشی به تبلت – با سازوکار تاشو/لوله‌شونده |
| تعامل حسی پیشرفته | سنسورهایی برای تشخیص کیفیت هوا، دما، نور و لمس چندسطحی |
📌 نکات حرفه‌ای
جمع‌بندی: آیا به تولید انبوه رسید؟
خیر، ولی عناصر آن – از نمایشگرهای تاشو گرفته تا سنسورهای سطحی پیشرفته – امروزه در گوشی‌های تاشو سامسونگ، رابط‌های هوشمند گوگل، و پوشیدنی‌های منعطف کاربرد یافته‌اند.
Morph در واقع یک معماری ذهنی برای تعامل آینده‌نگرانه با دیوایس‌هاست؛ نه صرفاً یک گجت.
- مطلب مرتبط: نگاهی به طراحی محصول کالکشن موبایل های نوکیا
🧠 تفکر طراحی برای امروز:
چگونه می‌توانیم ابزارهایی طراحی کنیم که به‌جای وادار کردن ما به تطبیق با آن‌ها،
خودشون با ریتم، حالت و نیاز لحظه‌ای ما ریخت عوض کنن؟
این سؤال، همچنان در مرکز طراحی تعاملی باقی مانده.