طراحی محصول | مروری بر تاریخ پروداکت دیزاین

طراحی محصول گاهی با طراحی صنعتی اشتباه گرفته می‌شود (با اینکه همپوشانی‌های فراوانی بین آنها وجود دارد)اما بحث طراحی محصول  در سال‌های اخیر به یک مقوله گسترده  و به عنوان یک حرفه مستقل و اثربخش در صنایع شناخته میشه؛
این امر نیز به دلیل این بود که طراحان صنعتی پیرامون فرم‌های هنری و کارایی پذیری و معمولا در تعامل با طراحی مصنوعات و ارگونومی برای رسیدن به محصولی با قابلیت تولید انبوه فعالیت می‌کنه، به عبارت ساده تر طراحان صنعتی فقط قادر به طراحی محصولات فیزیکی بودند؛
 اما طراحان محصول می توانند هر محصولی اعم از دیجیتال و غیردیجیتال، آموزشی، نرم افزاری و… را طراحی کنند؛

اما باوجود این صحبت ها ما نمیتونیم منکر این موضوع بشیم که مهمترین تحولات علم دیزاین و طراحی محصول با آغاز صنعتی‌سازی، در میانه سده هجدهم، رخ داد. حجم عظیم محصولاتی که به یُمن روش‌های مکانیزه تولید می‌شد تولید‌‌کنندگان را دچار چالش کرد؛
در اون زمان پیشه‌وران سنتی عموماً قادر یا مایل نبودند خود را با مقتضیات صنعت وفق بدن، علاوه بر این، برای اغوای خریدارانِ بالقوه بازارهای جدید باید منابع جدیدی از فرم پیدا می شد، به خصوص برای خریداران طبقه متوسط که نوکیسه‌های آن دوران بودند؛ با ورود تولیدکنندگانِ بیشتر با ظرفیت های تولیدِ بالاتر به بازار، رقابت شدت گرفت و برای ارضای سلیقه های متنوعِ مُدِ روز و تحریک مشتری ها به خرید، به انبوهی از ایده‌های جدید نیاز بود؛
کم‌کم تولیدکنندگان یاد گرفتند به هنرمندانی سفارش کار دهند که تحصیلات آکادمیک داشتند، یعنی کسانی که آموزشِ طراحی دیده بودند، تا ایده های فرمی و تزئینی جدید مطابق با سلیقه روز ارائه بدهند؛ البته بیشتر وقت‌ها خودِ هنرمندان هم تصوری از این نداشتند که ایده‌های زیبایی شناختی چگونه می توانند به محصولات «صنعتی» تبدیل شوند؛ بنابراین مثل همیشه با نیازهای جدید باید مهارت های جدید نیز پیدا می‌شد؛
 تولید «صنعتی» مستلزم ظهور نسل کاملاً جدیدی از دیزاینرهای مهندسی شد، که دانشِ پیشه هایی مانند ساعت سازی یا ابزارسازی «سنتی» را اقتباس کرده و آن را در حل مسائل فنی ساخت ماشین های «صنعتی» به کار گرفتند تا عملکرد ابتدایی آنها را تضمین کنندـ مثلاً مقاومت سیلندرهای موتور بخار را بیشتر کردند تا فشار و نیرو را بالا ببرند؛
آن جا که مسئله «طراحی» فُرم مطرح بود، دو دسته از افراد به وجود آمدند که هرکدام نقش مهمی در این زمینه داشتند:
اولین دسته کسانی بودند که باید پیوسته ایده های جدیدی عرضه می کردند که به درد بازار بخورد؛ این گروه بعدها «مشاوران سبکی» نامیده شدند؛
دسته دوم نقشه‌کش هایی بودند که در اوایل عصر صنعتی سازی پدیدار شدند و کارِ یدی پرزحمتی داشتند. این افراد در کارخانه ها نقشه محصولات را آنگونه که مشاوران سبکی، مهندسان یا کارخانه‌دارها دستور می دادند روی کاغذ ترسیم می کردند، یا از روی کتابچه های طراحیِ هنرمندان دیگر الگو بر می‌داشتند؛
 این گروه از افراد به تدریج تبدیل شدند به کسانی که مهارت فوق العاده ای در طراحی داشتند و می توانستند مشخصات کالای تولیدی را در طراحی های شان به خوبی نشان دهند؛ حتی اغلب سليقه خود را هم در دیزاینِ فرم اعمال می کردند، که در بیشتر موارد برگرفته از سبک های قدیمی یا محصولات موفق تولیدکنندگان رقیب بود؛